Ik zat stil te huilen in de wachtkamer. Mijn emoties werden zelfs mij teveel. Ik was het zat me zo zwak te
voelen.
Want uiteindelijk ben ik degene die
altijd alles voor elkaar hoort te hebben.
En oh, hoe ik ernaar verlang die persoon te zijn: de onderhoudsarme,
degene die altijd bemoedigt, altijd een lach op haar gezicht heeft, altijd tijd
voor de ander heeft en helpt de pijn van anderen te verzachten. Ik veracht mijn
eigen behoeftes. Noem het genade, noem het het middelste-kind-syndroom, of noem
het een slechte zaak dat ik alles onder controle wil houden. Wat het ook is,
het is is vreselijk wanneer je het niet bent.
De week ervoor had onze kleine groep, die als familie voelt, ons overstelpt
met liefde en praktische zorg. Mijn man en ik zaten op de grond in de woonkamer
en huilden, terwijl onze vrienden ons omringden en onze kleine zieke zoon
opdroegen aan onze capabele Vader. Hij alleen kon hem in een ogenblik beter
maken, maar voor Zijn glorie en ons welzijn, heeft Hij ons op een medische reis
genomen die jaren zou gaan duren.
Een gekke erfelijke aandoening bracht ons in meer kinderziekenhuis wachtkamers
dan we leuk vonden. En qua omstandigheden, we wisten altijd dat
het “geneesbaar” was, maar de weg zou wel hobbelig zijn. Onze kinderen
zouden test na test en moeilijke ziekenhuisopnames ondergaan, en de tranen
zouden me elke keer in de ogen springen wanneer mijn lieve kleuters zouden
roepen, “Heeeelemaal klaar, Mama. Heeeeelemaal klaar.” Soms leek het oneerlijk dat zoveel andere koppels
zulke gezonde kinderen hadden, maar op mijn onzelfzuchtige dagen leek het
vooral oneerlijk dat onze kinderen hier doorheen zouden komen terwijl andere
kinderen met zwaardere gezondheidsproblemen niet zulke optimistische
vooruitzichten hadden. De golven van emoties alleen al waren, eerlijk gezegd,
meer dan dit meisje, dat altijd alles aan leek te kunnen, aankon.
De stoelen in de wachtkamer waren hard en oncomfortabel, ze pasten perfect
bij mijn hart. Een of andere vreemde nam mijn jongen mee door die deuren heen,
en nu duurde de operatie veel langer dan verwacht. Voor Uw glorie en mijn welzijn God? Nee, bedankt. Mijn Bijbel lag open bij de Psalmen,
de bladzijdes nu nat; eerst met angst, en daarna met tranen smekende om
vergeving voor mijn twijfels in die Ene die alles in Zijn handen houdt.
Ik was het zo zat het allemaal niet voor elkaar te hebben. En nu wilde ik het uitschreeuwen, “Helemaal klaar,
Vader. Ik wil deze last niet meer dragen.”
Maar God heeft alles goed bedacht.
Deze bekende woorden van Genesis bleven op de muren van mijn harde hart
duwen, herinnerden me aan dat in elke overwinning en terugslag in het leven,
God een groter doel voor ogen heeft dan mijn comfort. Het is eigenlijk juist door deze kwetsbare tijden waarin ik het
niet allemaal voor elkaar heb (wat, laten we het onder ogen komen, ik nooit heb) dat ik meer begin te begrijpen
van Wie Hij is.
De God Die in de moederbuik vormt, Die al mijn
gedachten en behoeftes ziet, Die van mij houdt ondanks wie ik ben, Hij
doorgrondt en leeft met me mee in mijn zwakheid. Hij liep vrijwillig een weg
die geen perfect mens verdient en hij ziet mijn lijden, hoe groot of hoe klein
dan ook. En prijs God dat Hij te veel van mij houdt om mij onvolwassen en
gebrekkig te laten.
God, de Meesterwever. Hij rekt het
garen en verweeft de kleuren, het rafelige touw met de fluwelen strijkers, de
pijn met de vreugde. Niets ontsnapt aan Hem. Elke koning, despoot, weer patroon
en molecuul staan onder Zijn bevel. Hij schiet het schietspoel heen en weer,
generaties door, en zo ontstaat een ontwerp. Satan weeft; God herweeft. ~
Max Lucado
Het positieve van het niet allemaal voor elkaar
hebben?
Mijn
afhankelijkheid is groter.
Mijn
prioriteiten zijn bijgesteld.
Mijn eigen
wil is gebroken.
Mijn hart is
zacht gemaakt.
Mijn
compassie groeit sterker.
Mijn
discipelschap wordt effectiever..
God schijnt
helderder... voor mijn welzijn, en voor Zijn glorie.
Ik heb afgelopen jaren geleerd dat er geen mensen
bestaan die het allemaal voor elkaar hebben. Ook heb ik geleerd dat zelfs als
ze dat hadden, ik niet bij hen zou willen horen. In mijn zwakheid heb ik meer van
Christus gezien, en Hij is mooier dat ooit.
Ik heb Hem dit verhaal, met genade geregen, zien weven
- van onder rommelig - tot een prachtige, voorbedachte en meer heldere
presentatie, voor de wereld, van Jezus in mij. Ik heb geleerd dat de wereld niet
nog een neppe Jezus-volger nodig heeft die altijd alles voor elkaar heeft. De
wereld heeft gewoon Jezus nodig.
Dus maak me
meer als U, Vader. Wat de prijs ook moge zijn. Want niks is
buiten Uw macht, mijn vertrouwen is in U. Schijn helderder, voor mijn welzijn
en voor Uw glorie.
“Maar Hij
heeft tegen mij gezegd: Mijn genade is voor u genoeg, want Mijn kracht wordt in
zwakheid volbracht. Daarom zal ik veel liever roemen in mijn zwakheden, opdat
de kracht van Christus in mij komt wonen.” – 2 Korithe 12:9
Om over door
te praten: Wat heeft God JOU geleerd in jouw zwakheid?
Aan Zijn voeten,
Reacties
Een reactie posten