Week twee: we hoeven niet te wanhopen

Week twee: we hoeven niet te wanhopen

Prediker 2:20-23

Zo kwam ik ertoe mijn hart te doen wanhopen vanwege al het zwoegen waarmee ik had gezwoegd onder de zon. Want is er een mens wiens zwoegen met wijsheid, met kennis en met bekwaamheid geschiedt, hij moet die als zijn deel overgeven aan een mens die er niet voor gezwoegd heeft. Ook dat is vluchtig en een groot kwaad. Ja,  wat heeft de mens aan al zijn zwoegen en aan wat zijn hart najaagt, waarvoor hij zwoegt onder de zon? Want al zijn dagen zijn vol leed, zijn bezigheid is verdriet. Zelfs in de nacht komt zijn hart niet tot rust. Ook dat is vluchtig.

Vandaag lezen we over de wanhoop van Salomo die hij ervoer over al zijn zwoegen. Hij praat over zijn harde werken, het gebruiken van zijn kennis en wijsheid in het najagen van de dingen van zijn hart. Om dan als hij overlijdt alles te moeten nalaten aan iemand die er zelf niks voor heeft hoeven doen.

Wie van ons heeft niet op de één of andere manier de woorden van Salomo ervaren? Ieder van ons heeft wel ergens of in iemand geïnvesteerd om erachter te komen dat door handelen, houding of anderszins, we niet geslaagd zijn in onze opzet. Hoeveel van ons hebben niet ervaren dat we veel hadden geïnvesteerd, om erachter te komen dat het ons onbevredigd en leeg heeft achtergelaten. Ik ken iemand die zo’n Salomo ervaring heeft gehad.

Het is een kennis van mijn man en mij. Hij was zo iemand die een hele zaal mee kon krijgen in zijn verhalen en met zijn aanstekelijke gedrag iedereen kon vermaken. We waren verbaasd om tijdens een gezellig samenzijn mee te maken dat hij zich terugtrok in somberheid en ons zijn verdriet meedeelde.

Zijn werk vereiste veel reizen door het jaar heen waardoor hij geregeld weken niet thuis was. Toen zijn kinderen gingen studeren, kwam hij erachter dat hij hen eigenlijk niet echt kende, hij omschreef hen als vreemden. Tijdens deze jaren van reizen, heeft zijn vrouw haar tijd gegeven aan het opvoeden van de kinderen, het zorgen voor het gezin, vriendschappen ontwikkeld en veel van haar tijd gegeven als vrijwilliger voor hun omgeving. Toen zijn werk veranderde vond hij het moeilijk om zijn plek in het leven te hervinden. De twinkeling in zijn ogen was verdwenen. De spijt en het verdriet straalde van zijn gezicht af toen hij zijn verhaal met ons deelde. Hij sprak over de vluchtigheid van zijn harde werken en hoe hij had gewild dat hij destijds andere keuzes had gemaakt. Toen we naar huis reden waren mijn man en ik stil terwijl we zijn verhaal op ons lieten inwerken en de impact ervan ervoeren.

Of we het meeste van ons leven nog voor ons hebben, of dat we achterom kijken en de ‘gouden jaren’ tegemoet gaan, het is nooit te laat om Salomo’s woorden op ons te laten inwerken. Voor degenen die leven met een gevoel van spijt, we hoeven niet te wanhopen. De gelijkenis van de verloren zoon uit Lukas 15 laat ons zien dat het nooit te laat is om terug te keren tot God en ons leven opnieuw vorm te geven. Als we ons onderwerpen aan de Here Jezus en Hem toestaan om de verloren jaren te vergeven, dan zal Hij ons hart genezen en ons leven vernieuwen. Als we ons aan Hem onderwerpen zal Hij ons laten zien hoe we ons leven zinvol en doelbewust kunnen invullen.

Laten we doorpraten:  Wanhoop jij over al je harde werken, je zwoegen onder de zon? Ben je bereid alles aan de Here Jezus over te geven en te wachten op Zijn verlossing voor jouw situatie en je leven te herstellen in overeenstemming met Zijn wil? Mogen we je ondersteunen in het gebed als je God vertrouwt om je leven opnieuw vorm te geven in Christus? We zouden het fijn vinden om te lezen hoe God jouw leven opnieuw zin en doel gegeven heeft.

Joan