Ik ben een introvert persoon en ik wilde altijd een rustig leven. Ik hou van zekerheid en stabiliteit. Ik hou van een leven zonder drama, conflict en chaos. Het was altijd al simpel: laat me met rust en dan laat ik jou met rust.
Maar dat veranderde allemaal toen ik wedergeboren was en bij Gods familie ging horen. Omdat de wereld mijn Vader haat, haat de wereld mij ook. Nu zit ik midden in een eeuwige geestelijke strijd om de zielen van deze wereld. Of ik nu kies om te vechten of niet, de strijd komt op me af.
Deze geestelijke strijd beleven we allemaal en we zien het terug in ons leven als bedrog, afwijzing en pijn. Ik verloor veel vrienden en ik kreeg veel vijanden. Door Zijn grote liefde houd ik vol.
Word niet overwonnen door het kwade, maar overwin het kwade door het goede. – Romeinen 12:21
Een van de lastigste onderwerpen lees ik in Romeinen 12. Dit hoofdstuk is een masterclass over praktisch christendom en het laat zien waaraan je een echte volgeling van Jezus kunt herkennen. Onze tekst van vandaag zegt ons dat we het kwade moeten overwinnen met het goede. Wat betekent het om het kwade te overwinnen?
Zegen wie u vervolgen. Zegen hen en vervloek hen niet. – Romeinen 12:14
“Vergeld niemand kwaad met kwaad. Wees bedacht op wat goed is voor alle mensen. Leef, zo mogelijk, voor zover het van u afhangt, in vrede met alle mensen. Wreek uzelf niet, geliefden, maar laat ruimte voor de toorn, want er staat geschreven: Mij komt de wraak toe, Ik zal het vergelden, zegt de Heere. Als dan uw vijand honger heeft, geef hem te eten, als hij dorst heeft, geef hem te drinken, want door dat te doen, zult u vurige kolen op zijn hoofd hopen.” – Romeinen 12:17-20
Zelfs als ik deze verzen lees, voel ik hoe ik mijn lippen gespannen op elkaar klem. Ik voel hoe mijn hart zich verhardt en hoe ik muren optrek om mijn hart. Ik denk aan de mensen die me fysiek gekwetst hebben; aan degenen die mijn gedachten hebben gemanipuleerd; aan hen die bewust op mijn ziel hebben getrapt. Mijn vijanden vergeven. Voor hen bidden. Hen zegenen. Het lijkt me gewoon te moeilijk. Te zwaar. Te eng.
Om eerlijk te zijn, heb ik deze woorden wel met de mond beleden, maar heb ik er niet echt naar geleefd. Mijn manier om mijn vijanden te zegenen was om niet aan ze te denken, hun bestaan te ontkennen en ze te mijden als de pest. Met God is neutraal zijn geen optie. Óf je hebt lief zoals God liefheeft, óf je hebt helemaal niet lief!
Hé, luister eens. Hou van je vijanden. Doe het goede voor degenen die jou haten. Bid voor het geluk van hen die jou vervloeken; vraag Gods zegen voor hen die je pijn hebben gedaan. Als iemand je op je wang slaat, keer je hem de andere ook toe. Als iemand je vraagt om een jas, geef je ook je shirt – Lucas 6:27-29.
Eigenlijk, dames, beangstigen deze verzen me. Vergeving maakt me bang. Ik weet dat het het goede is. Ik weet dat God het opdraagt. Ik weet dat vergeving zorgt voor Gods zegen, Zijn vrede, Zijn vreugde. En ik heb die dingen echt nodig. Ik wel werkelijk vergeven. En toch is het een strijd.
In alle echtheid moet ik bekennen dat mij strijd om te vergeven wat angsten blootlegt waarvan ik niet wist dat ik ze had:
- Ik ben bang om mijn hart volledig te openen voor mogelijk nieuwe pijn en teleurstelling.
- Ik ben bang dat ik als ik vergeef zwak gevonden zal worden en dat me dan meer disrespect en schande staat te wachten.
- Ik ben bang dat ik te veel onbaatzuchtig zal weggeven, er zal zoveel minder liefde voor mijzelf zijn.
- Ik ben bang dat ik het niet aankan om te vergeven… dat ik niet ‘geestelijk’ genoeg ben, niet gedisciplineerd genoeg of niet goed genoeg om door God gebruikt te worden.
Maar God is zo trouw. Hij stelt zichzelf op in het midden van mijn angst en laat me zien welke leugens er in mij leven. Hij doet dat met zo’n helder licht, dat alleen Zijn waarheid stand kan houden.
En als u hen liefhebt die u liefhebben, wat voor dank komt u daarvoor toe? Immers, ook de zondaars hebben degenen lief die hen liefhebben. En als u goeddoet aan hen die u goeddoen, wat voor dank komt u daarvoor toe? Immers, ook de zondaars doen hetzelfde. – Lukas 6:32-33
Dit is Gods waarheid: wie jij en ik zijn wordt niet bepaald door wat er met ons gebeurt; niet door de pijn die we hebben gevoeld, niet door de moeilijke tijden die we hebben meegemaakt, niet door angsten die we steeds weer ervaren. Onze identiteit wordt op een andere manier bepaald: we zijn de vergeven dochters van de Koning van het universum.
Omdat we Zijn dochters zijn, vraagt God van ons dat we liefhebben tot het pijn doet.
Ik wil dat mijn lichaam een ‘zonde-vrije zone’ is. Niet alleen vrij van mijn eigen zonde, maar ook van de zonde die tegen mij wordt begaan. Ik realiseerde me niet dat ik door te weigeren om te vergeven hun zonde diep in mijn hart en gedachten bewaarde.
Hun zonde (waaraan ik zo koppig vasthield door niet te vergeven) zorgde voor verrotte vruchten in mijn leven en dat verwoestte niet alleen mij, maar het beschadigde mijn man en kinderen ook. De enige keus die ik had was God toe te staan om dit te laten zien en het uit mijn leven te verwijderen, hoewel dat pijnlijk was.
Als ik het moeilijk vind om te vergeven, leert God me om in de autoriteit te gaan staan die Hij me heeft gegeven… om krachtig te blijven staan, trots en moedig. Om lief te hebben als geen ander. Het zou een belediging zijn om weg te kruipen voor de overvloedige liefde die God heeft beloofd aan mij en door mij.
Het is moeilijk, maar Hij is het echt waard.
God verlangt van Zijn dochters dat ze sterk zijn in de strijd door het kwaad van deze wereld te bestrijden met Zijn liefde. We zijn Zijn bovennatuurlijke superhelden. Omdat onze Vader groter is dan het kwaad, zal onze liefde beter te horen zijn dan het kwaad.
Ik weet nog dat ik geroepen werd om lief te hebben terwijl dat pijn deed. Ik weet dat nog en hou me vast aan Jezus. Ik ben een rustige vrouw, maar als ik liefheb dan spat het eraf!
Laten we praten: Ben jij wel eens bang om je vijanden lief te hebben en om te vergeven? Wat mogen we voor je bidden als je het kwade met het goede overwint?
Genade en vrede voor jou,
Reacties
Een reactie posten