Love God Greatly

De eerste keer dat ik naar Europa reisde, had ik een cultuurschok en gigantisch groot gevoel van heimwee naar huis. Ik voelde me klein en verloren en beloofde mezelf om nooit meer naar het buitenland te gaan (ik liet de deur open voor dure vakanties die passen bij chique hotels en vriendelijke gidsen, je weet wel, ooit). Dat was bijna twintig jaar geleden. Vorige maand brak ik de belofte die ik mezelf heb gedaan. Toen ik ontdekte dat de vrouwen van Love God Greatly een reis aan het plannen waren om vrouwen in Duitsland te dienen, was het mijn grootste zorg hoe mijn man en dochters het ooit zonder mij moesten redden. Pas toen de reis dichterbij kwam, herinnerde ik me mijn vreselijke ervaring en maakte ik me zorgen over hoe ik het zou kunnen uithouden daar. In januari 2000 was ik net 18 en woonde in Milaan, Italië. Mijn moeder en ik zijn daarheen verhuisd in de hoop echt werk te maken van mijn hobby als model. Wat zo geweldig leek, mondde uit in de somberste maanden van mijn

Toen ze vier was, een grappig en absoluut geen fragile meisje, kreeg mijn jongste haar eerste hoortoestel. Het zat er al een tijdje aan te komen en ik kan je wel vertellen dat we geen idee hadden wat ons overkwam. Grappig hoe horen je bewust maakt van hoeveel je gemist hebt. Ik herinner me die begin dagen van verwondering alsof het gisteren was. Als ze ‘s ochtends wakker werd smeekte ze mij om haar hoortoestel in te doen. Ze leerde snel wat dat ding haar te bieden had en hoe blij ze daarvan werd, en accepteerde snel dat ze zonder dat ding niet goed kon horen. Ze kwam naar me toe na de eerste keer dat ik haar riep. Ze begon direct mee te zingen met de muziek in plaats van dat ze steeds bleef vragen of ze muziek harder mocht. Ze staarde vol enthousiasme naar haar broer aan de ontbijttafel toen ze hem luid en duidelijk kon horen. We konden zelfs een heel boek met haar lezen zonder dat ze vroeg: “Huh?”. Volledig onder de indruk stopte ze mij middenin een zin – meerdere keren per