God draagt mij

De eerste keer dat ik naar Europa reisde, had ik een cultuurschok en gigantisch groot gevoel van heimwee naar huis. Ik voelde me klein en verloren en beloofde mezelf om nooit meer naar het buitenland te gaan (ik liet de deur open voor dure vakanties die passen bij chique hotels en vriendelijke gidsen, je weet wel, ooit). Dat was bijna twintig jaar geleden. Vorige maand brak ik de belofte die ik mezelf heb gedaan.

Toen ik ontdekte dat de vrouwen van Love God Greatly een reis aan het plannen waren om vrouwen in Duitsland te dienen, was het mijn grootste zorg hoe mijn man en dochters het ooit zonder mij moesten redden. Pas toen de reis dichterbij kwam, herinnerde ik me mijn vreselijke ervaring en maakte ik me zorgen over hoe ik het zou kunnen uithouden daar.

In januari 2000 was ik net 18 en woonde in Milaan, Italië. Mijn moeder en ik zijn daarheen verhuisd in de hoop echt werk te maken van mijn hobby als model. Wat zo geweldig leek, mondde uit in de somberste maanden van mijn leven. De kou van een Noord-Italiaanse winterbui beet dwars door mijn dunne jas heen. Het bureau gaf me een mobiele telefoon, maar niemand wist hoe de taal omgezet kon worden naar het Engels. Elk bericht, bleef onbeantwoord. En de ober bleef maar vragen of ik gas of geen carbonation (koolzuur) in mijn water wilde. Het enige dat echt wilde was een vliegticket naar huis.

Ik heb de hele dag naar borden zitten staren en vroeg me af hoe ze zoveel letters in straatnamen konden persen. En ik bracht veel vroege ochtenden door op de binnenplaats van mijn appartement in een badjas met mijn haar in een handdoek, winterweer of niet, zodat ik een paar minuten met mijn vriend in Texas kon praten. Hij heeft het tijdsverschil nooit geleerd. En mijn bazen bij Dolce en Gabbana waren het nooit beu tussen hun opeengeklemde tanden te fluisteren: "Smile, Amanda." Ik voelde me ellendig, ook al zag mijn leven er aan de buitenkant mooi uit.

Na een lange dag, probeerde ik mijn somberheid weg te eten met een warme pasta in het cafetaria van het werk. Ik maakte dat ik thuis kwam met de metro en toen kreeg ik mijn moeder aan de lijn. Er was iets gebeurd met mijn zus en het was ernstig. We moesten onmiddellijk naar Texas terugkeren en konden niet wachten op de modeweek die aanstaande was. De misère in Milaan was niet vergelijkbaar met het verdriet dat ons thuis te wachten stond.

Toen mijn zus langzaam herstelde, herstelde ik ook. Het was teveel voor mij geweest. Ik besloot dat ik mijn droom nooit meer op deze manier na zou najagen: zover weg. Ik voelde me een mislukkeling. En ja, nadat ik trouwde en een moeder werd en jaren en jaren later Christus vond, zag ik natuurlijk wel dat deze carrière niet het pad was waarop God me wilde hebben.

Toen ik voor het eerst over God hoorde, waren Spreuken 3: 5-6 de verzen die alles voor mij veranderden.

Vertrouw op de HEERE met heel je hart,

en steun op je eigen inzicht niet.

Ken Hem in al je wegen,

dan zal Híj je paden rechtmaken.

Het leven dat ik op mijn manier geleid had, bracht me op verschillende plaatsen van gebrokenheid. Ik wist dat uit ervaring. Toen ik God begon te vertrouwen en Hem met heel mijn hart liefhad, liet Hij me duizend keer zien dat Zijn weg het beste is.

Ik probeerde al zeven jaar zo goed mogelijk op de Heer te vertrouwen, toen ik een baan aangeboden kreeg bij Love God Greatly, als storyteller. Ik hoefde niet lang na te denken om ‘ja’ te zeggen. God werkt op fantastische manieren door deze bediening en het is tijd dat iemand de verhalen vast gaat leggen zodat we ze kunnen delen. Anders missen we kansen om God samen te prijzen. Ik was nog geen jaar bij Love God Greatly toen ik me realiseerde dat dit betekende dat ik die verhalen ook in Duitsland moest vastleggen en doorgeven. Verrassend genoeg was het ook dit keer niet moeilijk om ‘ja’ te zeggen.

Maar toen de vertrekdatum dichterbij kwam, werd ik doodsbang. Wat als ik daar kwam en ik kon de borden niet meer lezen? Wat als ik alleen maar mijn spanning weg zit te staren en down ben, terwijl er zoveel lieve vrouwen verwachten dat ik mijn werk goed zal doen? Wat als ik instort zoals in Milaan en alle mooie dingen om me heen niet meer zie? Wat als ik iedereen in de steek laat? Wat als ik faal? Maar mijn man en familie moedigden me iedere dag aan en God baande een weg voor mij. Dus ik gooide mijn handen omhoog en gaf alles over. En ik ging. En God droeg mij de hele weg.

Ik had een plaats op de eerste rij om enkele van de mooiste momenten van zusterschap tussen kostbare kinderen van God te zien. Het observeren van hoe ze op elkaar leunden, nog meer leerden en de Heer samen liefhadden,  en dat in meerdere talen  - allemaal voor Gods heerlijkheid - heeft me veranderd. Ik hoefde de straatnaamborden niet te lezen omdat ik daar vrienden had om me de weg te wijzen. Ik sloot me niet af en stortte niet in van angst in elkaar, omdat ik de hele periode omgeven werd door liefde. Ik was nuttig, het was leuk en het was bevredigend.

Vijf nachten zonder mijn man en mijn dochters was een persoonlijke triomf. Zij deden het geweldig. En het was mij gelukt om in mijn eentje zonder mentale breakdown oceanen voor Christus over te steken.

Toen ik het ooit op mijn eigen manier deed, zat ik vaak in de put. Toch wachtte God op mij. Nu ik de dingen aan Hem overlaat, leidt Hij mij op een recht pad met Zijn beloften. Hij draagt ​​mij. Ik ben zo blij dat ik de belofte verbroken heb die ik mezelf deed en in plaats daarvan op Gods beloften steunde, om naar Duitsland te gaan. Ik bid dat jij Hem ook toestaat om je te leiden, want het pad van onze Schepper is veel beter dan wij ons kunnen voorstellen.

Alles voor Zijn glorie,