Een tijd om te rouwen

Toen ik vorige week snel door Social Media scrolde, genoot ik van de prachtige vakantieplaatjes die mijn scherm vulden.

Er waren gebloemde jurken in overvloed en lieflijke kinderen die voorover bukten, reikend naar felgekleurde paaseieren tot hun manden vol waren. Ik bewonderde tafeldecors in lentethema, compleet met creatief ontworpen couverts en met in het midden een ham, vers uit de oven. Uiteraard was er een weelde aan geweldige familiefoto's met gecoördineerde outfits, en - laten we eerlijk wezen - genoeg herhaalde kiekjes om ervoor te zorgen dat er geen onderkinnen zichtbaar waren en dat alle kleintjes in de lens keken, en glimlachten.

Ik lakte zelfs mijn teennagels voor paaszondag, en mensen... dat zegt iets, hoor.

Oh, hoe wij streven naar een keurig verpakte buitenkant en gretig in drommen verschijnen op de zondag van de herrijzenis - een dag vol van leven en licht en rechtmatige festiviteit.

Maar toen we zongen over Gods opstandingkracht en Zijn overwinning op de dood, ontsnapte een verrassende traan uit mijn ooghoek…

O zie de mens daar aan het kruis
Met al mijn schuld beladen
Beschaamd hoor ik mijn eigen stem
Hem loochenen en smaden
Het was mijn zonde die Hij droeg
Totdat Hij riep: Het is volbracht
Zijn laatste adem bracht mij hoop
Zijn sterven werd mijn levenskracht
- Stuart Townend

Te midden van een krachtige aanbiedingsdienst werd mijn hart ingegeven om te onthouden. Mensen, het is zo goed om te onthouden ( 1 Korinthe 11 roept ons immers op om precies dat te doen). Jezus stierf de dood die ik verdiende. Het was mijn zonde waar Hij voor betaalde - verleden en toekomst, en de zonde die ik die specifieke ochtend had beleden. Alles in ons wil niks liever dan de rouw voorbij rennen, direct naar de vreugde. Maar het is deze godzalige droefheid die tot bekering leidt, en dat verzoet de vreugdevolle genadeviering zoveel temeer.

Het boek Micha begint met rouw, en terecht. De Israëlieten leefden in zonde - koppig en "hardnekkig", zoals hun voorouders vóór hen, "die niet op de Heer, hun God, vertrouwden." (2 Koningen 17:14) Vanwege de rebellie van velen zou het hun niet goed gaan, resulterend in verbanning en verwijdering van Gods aanwezigheid (2 Koningen 17:18-23).

En dus beweende Micha de vernietiging die over Juda zou komen.

Het boek Micha volgt eenzelfde soort lijn die wij als gelovigen zouden moeten volgen, in aanloop naar de dag van de opstanding - en het hele jaar door - als we stilstaan en het evangelie aan onszelf prediken: om volledig te begrijpen en gepast te reageren op de diepte en pracht van Gods genade en Zijn verbondsrelatie met ons, moeten we eerst volledig de diepte van onze zonde begrijpen die ons ooit scheidde van Hem.

Ik heb het hier niet over zelfmedelijden - dat is de aandacht op een verkeerde manier naar onszelf verleggen. Ik bid je toe dat je daar niet in vast zult zitten. Ik heb het erover dat we onze levens moeten bekijken door de bril van het evangelie en dienovereenkomstig te reageren, zodat we alle aandacht en glorie aan Jezus geven.

Net zoals zij in Micha's tijd zijn ook wij vaak veel te gastvrij naar onze zonden. We gaan veel te lang door voordat we het beestje bij de naam noemen, het berouwen, het bekennen en ons ervan bekeren. In een wereld die tolerantie boven waarheid eist, vermijden we het woord soms zelfs helemaal, met als gevolg dat ook de vertroosting buiten bereik komt, alsook de vrijheid en vreugde die God in Hem geeft.

Doorgrond mij, God, en ken mijn hart, peil mij, weet wat mij kwelt, zie of ik geen verkeerde weg ga, en leid mij over de weg die eeuwig is. - Psalm 139:23-24 (NBV)

Hou stevig vast tijdens Micha's rouw... verlossing is onderweg.

In het boek Micha zullen we zowel Gods oordeel als Gods genade zien. We zullen eraan herinnerd worden dat we geneigd zijn te dwalen, dat de Heer degenen tuchtigt die Hij liefheeft (Hebreeën 12:6), en dat God een relatieherstellende God is, Zijn beloften getrouw. Ik bid dat we door deze reis samen zullen groeien in godzaligheid en ertoe worden aangezet om met vreugde en dankzegging te reageren op Gods verbazingwekkende mededogen, vergeving en genade naar ons.

Zing voor de HEER, allen die hem trouw zijn,
loof zijn heilige naam.
Zijn woede duurt een oogwenk,
zijn liefde een leven lang,
met tranen slapen we 's avonds in,
's morgens staan we juichend op - Psalm 30:4-5 (NBV)

Aan Zijn voeten,