Hoe ouder ik word, hoe meer ik kan terugkijken en Gods
hand zien in elke periode van mijn leven
Sommige periodes verlopen
traag en eentonig.
Ik denk terug aan mijn
eerste jaren als moeder. “De dagen duren
lang, maar de jaren duren kort,” werd mij verteld. En ja, die jaren waren zeker
vol van eenvoudig geluk. Maar lieve help, wat waren er ook een lange, steeds
weer eendere dagen.
Dagen waarop je het gevoel kon krijgen dat je in een
woestijn zat.
Slapeloze nachten, blijven
slapen in het ziekenhuis, pindakaas, boterhammen met jam, drukke kinderen en
vermaningen die niets leken uit te halen. Ik had dagen dat ik me verlaten
voelde, opstandig en hongerig naar iets anders dan steeds maar weer diezelfde
sleur. Soms twijfelde ik zelfs aan Gods goedheid; dan voelde ik mij geestelijk verdroogd
in een dorstig land. Al zag ik het destijds niet altijd, toch was God aan het
werk in alle kleine en grote dingen. Hij voorzag in het nodige, maakte mij
nederig, heiligde mij, Hij vergaf en hoe prachtig, maar ook nodig was het, dat
Hij ons hart dicht naar het Zijne toe trok. Ik heb de neiging te veel afstand
te nemen van die tijd. En dan vergeet ik hoe God in die periode op talloze
manieren voor ons gezin heeft gezorgd.
Ook de Israëlieten hadden
jaren die traag en eentonig verliepen.
Het waren er 40, om precies te zijn.
Jaren waarin ze in de
woestijn woonden, manna te eten kregen, de wolk- en vuurkolom moesten volgen, ten
strijde moesten trekken; jaren van tegenstribbelen. Soms voelden zij zich in de steek gelaten,
opstandig, vergeten, en hongerig naar iets anders dan steeds maar weer diezelfde
sleur. O, wat hebben ze getwijfeld aan
Gods goedheid – telkens opnieuw – zo zelfs, dat ze zeiden dat het beter geweest
was om de Egyptenaren te dienen dan in de woestijn te sterven (Exodus 14:12).
Al zagen ze het destijds niet altijd, toch was God aan het werk in alle kleine
en grote dingen. Hij voorzag in het nodige, maakte hen nederig, heiligde hen,
vergaf hun en hoe prachtig, maar ook nodig was het, dat Hij hun hart dicht naar
het Zijne toe trok.
_________________________
Andere periodes verlopen
heel wonderbaarlijk als in een stroomversnelling.
Ons gezin heeft er net zo een
achter de rug – een dertig dagen durende wervelwind van de meest
onwaarschijnlijke gebeurtenissen – en Ik
sta nog steeds versteld van de wonderdoende macht van onze God.
Een baan bemachtigd, in een oververzadigde arbeidsmarkt.
Vier kinderen die tot onze
verbijstering allemaal meteen instemden, toen de vraag kwam om ons huis in
Indiana, het enige huis dat ze ooit gekend hebben, te verlaten.
Een koper en een verkoper
– twee gezinnen die beide Jezus liefhebben – in een kring om onze keukentafel,
en ons huis verkocht, nog voordat het te koop was gezet.
Verhuizers die onverwachts
korting gaven.
Gelovige makelaars die
zomaar opeens, terwijl de overheid midden in een historische shut-down zat, een
geweldige prijsverlaging gaven.
We kregen gratis een
prachtig tijdelijk onderkomen aangeboden.
Toen twee van onze auto’s
het begaven, boden familie en vrienden ons wagens te leen aan.
Nieuwe scholen die zo
aardig waren om voor onze kinderen een uitzondering te maken zodat ze geen
lessen zouden missen.
Huiseigenaars die bijna
twee jaar lang elk degelijk bod hadden geweigerd, verkochten in één dag tijd
ons nieuwe huis in Texas, ver beneden hun oorspronkelijke vraagprijs.
Wat voor het oog van de wereld een wegversperring
leek, was in Gods bestuur een weg omhoog.
Ongeveer net zo als Gods
heerlijkheid aanwezig was in de redding van Mozes, in de plagen, het splijten
van de Rode Zee, het manna, het water uit de rots, in het verslaan van de
vijand, in de overtocht door de Jordaan, in heel de reis van Israël naar het
Beloofde Land. God voorzag in het nodige, maakte hen nederig, heiligde hen,
vergaf hun, en op een machtige en wonderlijke wijze trok hij hun hart dicht
naar het Zijne toe.
Jozua richtte twaalf
stenen op als gedenkteken. Ook wij
moeten bewust stappen doen om niet te vergeten.
En dus schrijf ik.
Ik vertel geschiedenissen
aan mijn kinderen – soms moeten we er hard bij lachen – maar soms zijn we vol
ontzag en zelfs in tranen.
We halen onze drie
tienerjongens en ons meisje bij elkaar, en als ze zich in de te krappe stoelen
van onze zitkamer hebben gepropt kunnen we samen overdenken dat dezelfde God
die trouw geweest is in het verleden, met ons meegaat in het onbekende van
morgen. Die slapeloze nachten, die tijden in het ziekenhuis, de boterhammen met
pindakaas en jam, de drukke kinderen en de telkens herhaalde vermaningen geven
ons een reden om te praten over de rust die God geeft, de vrede, de genade, en
de kracht in onze zwakheid.
En die wonderlijke
momenten van ongelooflijke uitkomst geven ons reden om te knielen in ontzag
voor onze machtige God, de Overwinnaar, wiens plannen en bedoelingen altijd, in
elke periode, de overhand zullen hebben, wat er ook in de weg lijkt te staan.
Hij heeft dat gedaan - “Opdat
alle volken van de aarde zouden weten dat de hand van de HEERE sterk is; opdat
u de HEERE, uw God, alle dagen vreest.” – Jozua 4:24
Weten de mensen in jouw omgeving wat Gods macht in
jouw leven doet?
Zij nemen waar
hoe onze houding is als wij wachten op
Gods tijd en op Zijn leiding.
Zij horen de
toon waarop we spreken als het leven warm loopt en er druk op de ketel staat.
Zij wachten af hoe wij reageren
– zowel in vreugde als in beproeving – en uit onze woorden en daden kunnen ze
opmaken naar wie onze trouw en loyaliteit uitgaat.
Zullen zij het beeld vasthouden van mijn vrijmoedige
geloof en onwankelbaar vertrouwen in mijn grote God? Of zullen zij een beeld
meekrijgen van een mopperende,
wankelmoedige vrouw die leefde in angst voor het onbekende?
Als ze terugkijken, kunnen ze zien dat God aan het
werk was in alle grote en kleine dingen.
Aan Zijn voeten,
Whitney
Vertel eens: Vertel
eens over een keer dat God in jouw leven Zijn macht liet zien?
Uitdaging week 2: Begin deze week een dagboek en ga daarin alles opschrijven waaruit blijkt dat God door de jaren heen trouw is geweest aan jou en je gezin.
Reacties
Een reactie posten