Geef mij dat bergland!

Ik ken zo’n man als Kaleb. Hij 94 jaar oud, en veteraan uit de Tweede Wereldoorlog, en hij
woont verderop bij mij in de straat. Ik heb hem al tien jaar lang bij mij voorbij zien “rennen”.
Toen ik nog maar pas in mijn huis woonde, rende hij nog behoorlijk hard voor een man van
zijn leeftijd. De afgelopen paar jaar zag ik hoe hij van hardlopen overging naar een voorovergebogen loopje. Vanaf de eerste dag dat ik hem door mijn keukenraam zag, heeft hij indruk
op mij gemaakt.

Door de jaren heen moedigde ik hem steeds aan als ik door de straat reed, maar toen een
paar maanden geleden er een ambulance langs mijn huis reed, hield ik mijn hart vast en ik
bad: “O, Heer, laat het alstublieft niet voor meneer Don zijn”. Tot mijn grote vreugde zag ik
hem de volgende morgen toen ik aan het werk was in mijn kantoor, in zijn eigenaardige
voorover gebogen drafje voorbij komen. In plaats van zoals gewoonlijk binnen te blijven en
zijn vastberadenheid en discipline te bewonderen, holde ik naar buiten, recht op hem af. Ik
wilde de kans niet mislopen om hem te zeggen hoe geweldig ik hem vond en hoe inspirerend
hij al die jaren voor mij en mijn dochters was geweest.

En toen deed ik iets waardoor hij tranen in zijn ogen kreeg. Ik nodigde hem uit voor het
avondeten.

Hij zei meteen dat hij het heerlijk zou vinden om te komen eten. Hij was nu al drie jaar
weduwnaar, zijn twee volwassen kinderen woonden uren hiervandaan, en hij zou het
geweldig vinden om gezamenlijk te kunnen eten.

En dat deden we dus.

Tijdens het eten vernamen we hoe het was om aan de oostkust op te groeien, zo jong al te
vertrekken richting de Tweede Wereldoorlog, de liefde van zijn leven te vinden, en wat het
geheim was van zijn krasse conditie…Meneer Don heeft de geestesgesteldheid van een
Kaleb. Hij laat zich zijn leefwijze niet voorschrijven door zijn leeftijd.

Zo was Kaleb ook. Vijfentachtig jaar jong, en nog altijd had hij die vechtersmentaliteit in zich,
steeds bereid om het volgende gevecht aan te gaan.

“Zie, ik ben vandaag vijfentachtig jaar oud. Ik ben vandaag nog even sterk als ik was op de
dag toen Mozes mij uitstuurde. Zoals mijn kracht toen was, zo is mijn kracht nu, om te
strijden en om uit te gaan en in te gaan. Nu dan, geef mij dit bergland, waarover de HEERE
op die dag gesproken heeft.”- Jozua 14:11-12.

Waar Kaleb op gericht was, daarin verschilde hij van de meeste anderen. Toen de
verspieders werden uitgezonden, zagen alleen hij en Jozua de overwinning voor zich, terwijl
de anderen reuzen zagen. Kaleb richtte zijn ogen en zijn geest op wat God bij machte is om
te doen. Hij stelde zijn vertrouwen op God, zonder te kijken naar de omstandigheden. Kaleb
wist dat bergen die door reuzen worden bewoond geen partij zijn voor een God voor Wie
reuzen sidderen, en Die bergen kan verzetten.

Waar anderen problemen zagen, zag Kaleb kansen. Kaleb was een man die God op Zijn
woord geloofde en op Gods beloften vertrouwde.

Hij wilde niet zomaar een gewoon stuk grond in het Beloofde Land. Kaleb wilde dat stuk
grond dat nog door reuzen werd bewoond.

Zijn leeftijd maakte voor hem geen verschil, want Kaleb was een man die erop uit was God
met zijn leven te eren en hij geloofde dat God zou vervullen wat Hij beloofd had.

Gods beloften zijn nog altijd betrouwbaar, ook voor ons, op de dag van vandaag. Het maakt
niet uit hoe oud we zijn, God is nog steeds bezig Zijn beloften te vervullen. Meer “Kalebs”,
dat is wat Hij nodig heeft.

Welke berg, of welke belofte, wil God jou laten veroveren in Zijn Naam?

Heb God hartelijk lief,