Love God Greatly

Terwijl ik zittend voor mijn computer iets inspirerends probeerde te bedenken om over te schrijven begon het mij te duizelen. Deadlines kwamen dichterbij(en werden overschreden) en toch hoorde ik nog steeds niet wat God door mij heem te zeggen had. De afgelopen weken waren een mengelmoes geweest van geruzie in het gezin, ziekte (ikzelf), en allerlei verplichtingen. Kortom, ik was bek af. Ik besloot een eindje te gaan wandelen om wat tijd met de Heer door te brengen. Terwijl ik liep te bidden stak er boven mijn hoofd een storm op. Bij iedere stap die ik deed, zag ik het stormfront aanzwellen. En die vogel, die wegvloog in de richting van de opklaring. Op dat moment besefte ik dat er in mijn eigen leven een stormfront was ontstaan, zonder dat ik er erg in had gehad. Ik vraag mij weleens af in hoeverre wij, als Christenen, erg hebben in de geestelijke strijd die er dagelijks in ons midden woedt. We weten dat er goed en kwaad is, maar ik denk dat wij weleens willen ontkennen

Denk eens na over je leven, of specifieker je dag, en maak een lijst van dingen die jou gelukkig maken. Als al die dingen van je afgenomen zouden worden, zou je dan nog steeds gelukkig kunnen zijn? Zou de dag goed of slecht zijn? Zou het leven nog steeds waard zijn om geleefd te worden? Ik vrees dat velen van ons deze vragen met een ondubbelzinnig 'nee' zouden beantwoorden. Hoewel er een uitdrukking is dat we gemaakt zijn voor het geluk, is de meest ware en hoogste vorm van geluk te vinden in onze drie-enige God. Maar lang geleden werd er een giftig zaad geplant in het stoffelijke weefsel van ons 'zijn' dat wortel heeft geschoten en de vrucht van ontevredenheid heeft voortgebracht. Dat zaad was de leugen dat we wat anders nodig hebben dan God om in dit leven gelukkig te zijn. Echt geluk is niet buiten God te vinden Natuurlijk zijn er veel atheïsten. moslims, boeddhisten en mensen die 'nergens aan doen' die geluk hebben gevonden in de wereld,

De zomer na mijn eerste jaar aan de universiteit werkte ik bij Young Life kamp in de bergen van Colorado. De frisse berglucht was als helende balsem voor mijn gekwetste ziel. Ik had al jaren last van een eetstoornis en ik kon mezelf er niet toe zetten om te stoppen met de dingen waarmee ik zo ontzettend graag wilde ophouden.  Op een morgen ging ik hardlopen en ik stond perplex door het prachtige landschap dat voor me lag en ik stopte om God te prijzen voor Zijn geweldige schepping. Ik dankte voor de bergen in de verte die bedekt waren met sneeuw, voor het prachtige veld vol wilde bloemen dat zich voor me uitstrekte, voor de helderblauwe lucht. Toen ik Hem aan het prijzen was, opende God mijn ogen voor iets wat ik over het hoofd had gezien: ik zou deze prachtige schepping nooit bekritiseren, maar ik bekritiseerde de schepping die ik in de spiegel zag maar al te makkelijk. Ik zou Hem nooit zeggen dat de bloem die Hij geschapen had de verkeerde kleur had, of dat Hij de bergen te h

Het kan een beetje ongemakkelijk zijn om over geld te praten, dus laten we het eerst over donuts hebben. Houden de meeste mensen van donuts? Ja. Kunnen donuts je gelukkig maken? Alleen op een vluchtige, aardse manier. Zijn donuts schadelijk? Dat hangt ervan af. Als je er af en toe één eet, zal het je geen schade opleveren, maar te vaak te veel donuts eten is niet zo’n goed idee. Zijn donuts slecht? Op zichzelf niet, maar ze kunnen je wel verleiden tot onmatigheid en voedsel kan voor ons een afgod worden. De vergelijking gaat niet helemaal op, want op donuts krijg je geen rente, maar toch is het behoorlijk vergelijkbaar met geld. Mensen houden van geld, maar het kan alleen maar een tijdelijk en oppervlakkig geluk geven. Het kan geen echte blijdschap en bevrediging geven. Bovendien kan geld voor ons maar al te gemakkelijk een struikelblok worden en in ons leven uitgroeien tot een afgod. Ik vind het opmerkelijk dat in de Bijbel zo overduidelijk en herhaaldelijk over

De laatste tijd heb ik veel vrouwen gesproken die door onvoorstelbare pijn heengaan. Vrienden van wie ik kan zeggen dat het een zegen is om hen te kennen, online kennissen en vrouwen die ik nooit ontmoet heb, delen allemaal de verhalen van hun pijn. Elke situatie is weer anders. Elk verhaal breekt je hart. Geen enkel verhaal is hetzelfde en toch hebben ze allemaal één ding gemeen: ze zijn gebroken. Dat geldt ook voor mij. Jarenlang heb ik geworsteld om de pijn, boosheid en het hartzeer van de dingen die mij gezegd en overkomen zijn te boven te komen. Het is verbazingwekkend wat mensen kunnen zeggen, onzichtbaar vanachter een computerscherm. Ik liet hardheid toe om vestingen te bouwen in mijn gedachten, zodat ik niet tot vergeven in staat was, ik verhardde mijn hart en bouwde 'beschermende' muren op zodat niemand me ooit meer zo kon kwetsen. Af en toe betrapte ik mezelf erop dat ik zoals David mijn eigen rechtvaardige 'neem mijn vijanden te grazen'-gebeden uits

Meestal ben ik best wel tevreden met mijn leven. Nou ja, totdat ik een foto van een slank meisje op de voorkant van een tijdschrift zie. Of tot ik midden in de winter iemand hoor praten over een strandvakantie. Of tot ik een meubelcatalogus doorblader terwijl ik op mijn oude bank zit. Of tot het zwempakseizoen is. Heh. Het is echt te gek voor woorden hoe makkelijk het voor ons is om onszelf ervan te overtuigen om meer te willen zijn, meer te willen hebben en meer te willen doen. We worden gebombardeerd met de leugen dat het succes dat we in deze wereld hebben bepaalt wie wij zijn. En we gaan in het bijzonder in die leugen geloven als we de tijdelijke dingen van deze wereld de plek geven die aan Jezus toebehoort. De wereld glimt en glitter en is vol met dingen die dagelijks om onze aandacht vragen. We staan er niet bij stil dat we ertoe worden aangezet om tevreden te worden over onszelf door het aantal kilo’s dat de weegschaal aangeeft, door de grootte van ons  huis,

   Het was geen telefoontje waarop je zit te wachten. Hoewel ik het druk had, was het een gewone doorsnee dag… tot ik dat telefoontje kreeg. Ik zat in mijn auto te werken, wachtend tot ik mijn dochter kon ophalen na haar basketbaltraining, toen ik de naam van iemand zag verschijnen op mijn mobieltje. “Ang?” Meteen toen ze mijn naam uitsprak, kon ik horen dat er iets mis was. “Ha, Jojo, hoe gaat het?” Terwijl ik dat zei, zochten mijn hersens razendsnel naar wat er mis zou kunnen zijn. Eerder die week had ik op Facebook gezien dat iemand die wij allebei van vroeger kenden aan kanker was gestorven. Ik nam aan dat ze daarover belde. Maar ik had het mis. “Heb je even?” “Natuurlijk! Wat is er aan de hand?” De volgende pakweg twintig minuten leek de tijd stil te staan, toen ze mij het hartverscheurende nieuws vertelde. “Ik heb eierstokkanker.” Ze vertelde wat ze had gevoeld en dat ze onlangs naar de dokter was geweest. Het ene doktersbezoek leidde tot h

Enkele weken geleden was ik op een begrafenis die me echt raakte. Een 93-jarige oude dame was naar de Hemel gegaan en  we vergezelden haar familie omdat ze goede vrienden van ons zijn. Gedurende de dienst spraken mensen over deze vrouw, een trouwe christin, en haar vele jaren van liefdevolle dienst voor God. Zelfs tijdens haar laatste dagen bleef ze met haar dokters en verpleegsters over Jezus spreken. Toen we haar in het ziekenhuis bezochten, was zij degene die óns woorden van troost gaf en haar laatste adem gebruikte om ons uit te dagen God te dienen met heel ons hart. De duivel zal ons steeds weer vertellen dat we te oud of te jong zijn om God te dienen. Hij zal zorgen dat je twijfelt over je mogelijkheden, je capaciteiten en je vaardigheden. Maar laat me je dit vertellen: zolang je adem hebt, ben je in staat God te dienen. De rechtvaardige zal groeien als een palmboom, hij zal opgroeien als een ceder op de Libanon. Wie in het huis van de Heere geplant zijn, die mo

“Als je wacht tot ik je zeg dat ik van je houd, kun je nog lang wachten.” Toen ik dat voor het eerst hoorde, viel mijn mond open van verbazing. Ik was jong en ik kon de klap van die woorden niet aan. Die woorden sneden door mijn ziel; een klap die scheiding bracht tussen mij en het meisje dat ik dacht te zijn en de moederliefde die ik dacht te krijgen. Mijn hart brak in miljoenen stukjes. Mijn geest werd verpletterd. Het fundament waarop ik mijn zelfbeeld had gebouwd was aan gruzelementen geslagen. Deze woorden werden in mijn geheugen gegrift. Op dat moment kreeg ik het stigma ‘ongeliefd’. Zelfs decennia later kan ik me die woorden nog precies herinneren; elk detail weet ik nog en elke seconde dat die woorden klonken heb ik onthouden. Ik ben verbaasd dat deze woorden nog steeds zoveel kracht hebben. Ik kan me direct weer verplaatsen in dat kleine meisje dat zo geschokt was door die pijn van afwijzing. Het is altijd hetzelfde liedje als het gaat om dat gevoel van afwijzing. Z