Ik heb nog heel wat te leren over het ouderschap, maar als er iets waar ik heel zeker van ben, dan is dat Taco-vrijdag op 'middle school' . Op vrijdag spring ik in ons oude bestelwagentje, haal ik twaalf taco’s af bij het wegrestaurant, en vervolgens bid ik hevig voor de gesprekken die ik zal hebben. Aan de lunchtafel op een ‘ middle school’ valt er in dertig minuten heel wat te leren. En als er taco’s aan te pas komen leer je nog veel meer, haha. Ze hebben het over de voetbalwedstrijd van gisteravond, over hun huiswerk voor wiskunde, en over hoe beroerd het eten in het cafetaria is. En ze blijven maar praten, omdat er iemand echt naar ze luistert. En dan is daar die jongen, ik noem hem Max. De eerste keer dat ik Max ontmoette, kwam hij naar mij toe met zijn glinsterende bruine ogen en bedankte me voor zijn taco. En zomaar opeens knuffelde hij mij en hij zei zomaar, alsof het de gewoonste zaak was: “ Ja, weet je, ik ben geadopteerd.” En voordat