In mijn leven gaat het niet om mijzelf

  

Het was geen telefoontje waarop je zit te wachten.

Hoewel ik het druk had, was het een gewone doorsnee dag… tot ik dat telefoontje kreeg.

Ik zat in mijn auto te werken, wachtend tot ik mijn dochter kon ophalen na haar basketbaltraining, toen ik de naam van iemand zag verschijnen op mijn mobieltje.

“Ang?” Meteen toen ze mijn naam uitsprak, kon ik horen dat er iets mis was. “Ha, Jojo, hoe gaat het?”

Terwijl ik dat zei, zochten mijn hersens razendsnel naar wat er mis zou kunnen zijn. Eerder die week had ik op Facebook gezien dat iemand die wij allebei van vroeger kenden aan kanker was gestorven. Ik nam aan dat ze daarover belde. Maar ik had het mis.

“Heb je even?”

“Natuurlijk! Wat is er aan de hand?”

De volgende pakweg twintig minuten leek de tijd stil te staan, toen ze mij het hartverscheurende nieuws vertelde. “Ik heb eierstokkanker.”

Ze vertelde wat ze had gevoeld en dat ze onlangs naar de dokter was geweest. Het ene doktersbezoek leidde tot het volgende en dat liep uit op het maken van scans. In haar onderbuik werden twee gezwellen gevonden.

Ze moest nodig geopereerd worden.

Mijn hart kromp ineen toen ik het nieuws hoorde. Het voelde als een stomp in mijn maag.

Op dit nieuws was ik niet voorbereid. Het was alsof mijn adem werd afgesneden en ik kon bijna geen lucht krijgen. Ik was ontdaan.

Natuurlijk verzekerde zij mij, op haar bekende Jojo-manier, dat alles goed zou komen. Of ze nou hier of in de hemel heling vindt, haar redding staat vast.

Ze werd later die week geopereerd en op grond van wat de chirurg zei, waren we erg optimistisch.
De gezwellen waren met succes verwijderd en in de lymfeklieren was geen kanker aangetroffen. Er waren biopten genomen en we hoefden alleen nog te wachten op de uitslag met betrekking tot het stadium van de eierstokkanker.

Vanwege het succes van de operatie en het bericht dat de kanker nog niet was doorgedrongen tot de lymfeklieren, was ik overwegend optimistisch gestemd.

Toen kreeg ik het tweede telefoontje: de kanker had stadium 4 bereikt. Binnen een jaar zou het terugkeren.

Mijn hart brak.

Hoe ik mijn best ook deed, ik kon deze keer mijn tranen niet bedwingen tijdens het gesprek.
Ik moest gaan vliegen, want ik wilde haar zien.

Een paar weken later werd ik op de luchthaven door haar opgepikt. Tijdens de rit naar huis verspilden we geen tijd aan koetjes en kalfjes, maar kwamen meteen to the point.

Het valt niet mee om zulk nieuws geestelijk te verwerken.

Allerlei gedachten als “Waarom ik?” “Waarom juist nu?” schieten door je hoofd.

We hebben alles met elkaar besproken. Het goede, het slechte en ook de afschuwelijke nijpende  werkelijkheid van haar toestand.

Dit was niet wat ze wilde.

Dat haar leven er zo zou gaan uitzien had ze niet aan zien komen.

Zij en Papa hebben eindelijk de pensioenleeftijd bereikt. Ze heeft vijf kleinkinderen onder de zeven jaar.

Zouden die zich haar herinneren? En hoe moet het met haar droom om samen met Papa oud te worden?

Het gesprek was rauw en eerlijk. Totdat het een wending nam.

      Als ik mijn leven door een “ik”-bril bekijk, dan lijkt het allemaal zo zinloos.

      Het is niet eerlijk.

      Maar weet je, Ang…in mijn leven gaat het niet om mijzelf
      Mijn leven is bedoeld tot Zijn eer.

Ze heeft volkomen gelijk, dit is de harde waarheid.

      Ieder die genoemd is naar Mijn Naam
      Die heb Ik tot Mijn eer geschapen,
      Die heb Ik gevormd, ja, die heb Ik gemaakt – Jesaja 43:7

Weet je, Satan probeert ons wijs te maken dat het in ons leven om – nou ja… om onszelf gaat.  Maar dat is niet waar.  Als wij ervoor kiezen om naar ons leven te kijken zoals God het ziet, dan begrijpen we dat het in ons leven niet om jou of om mij gaat.

Wij zijn geschapen, gevormd, ja ieder apart, gemaakt tot eer van Hem, en niet van ons.
Zodra we door die andere bril gaan kijken, komen moeilijke tijden, teleurstellingen en ja, ook een kankerdiagnose, in een heel nieuw licht te staan.

In plaats van het als een tegenslag te zien, kiezen we ervoor het te zien als een unieke mogelijkheid. Als wij ervoor kiezen God te verheerlijken en te prijzen te midden van vergane dromen en een wrede werkelijkheid – dan zal de wereld dat opmerken.

God verheerlijken en prijzen in goede en gemakkelijke tijden is één ding. Het is heel iets anders, iets bovennatuurlijks, als we dat ook kunnen dwars door ons verdriet heen.

Voor mijn geliefde Jojo is deze weg nog maar net begonnen. Maar toen ik haar de laatste paar maanden gade sloeg, zag  ik het volgende: mensen, die God JAREN GELEDEN op haar pad bracht, mensen die de kans kregen met haar samen te werken, met haar samen te leven en hun kinderen op te voeden -  tot onze verbazing worden diezelfde mensen nu gered, vanwege het zaad dat God in hen geplant heeft, doordat Jojo jarenlang doelbewust, en zichtbaar voor hen, haar geloof heeft voorgeleefd.

Jarenlang sprak Jojo over het verschil dat God in haar leven maakt,  maar nu laat ze dat zien.
Als we niet toegeven aan de verleiding van Satan om naar ons leven te kijken door een “ik-bril”, maar ervoor kiezen om ons leven te zien zoals Christus het ziet, dan krijgt ons leven een hoger doel.

In plaats van ik-gericht , worden we bedieningsgericht.

Alles wat ons hart kan breken, onze pijn, een kankerdiagnose, verandert van zinloos naar zinvol, als wij ervoor kiezen om tegenslagen te zien als mogelijkheden om God te verheerlijken.

Zeg eens: Op wat voor manier heeft Satan jou willen verleiden om je leven door een  “ik-bril” te bekijken?

Heb God van harte lief,

Mocht je willen weten hoe je voor Jojo (Joan) kunt bidden: ze heeft onlangs een blog gestart op A Sojourner’s Walk.

Uitdaging week 4: Zoek manieren om deze week je focus te verleggen van “ik” naar “bediening”. Wat verandert dat aan jouw kijk op het leven? Schrijf dat in je dagboek en deel het in je groep of met vrienden.

Leesplan week 4:

Weekvers week 4: