Die ochtend in de kerk probeerde ik mijn tranen te verbergen.
Ik ben niet zo’n huiler normaal. Tegen de tijd dat onze huwelijksceremonie voorbij was, waren de ogen van mijn man bloeddoorlopen van de overvloedig vloeiende tranen... maar ik?
Niets, geen traan gelaten.
Niet omdat ik niet diepgeraakt was. Veel raakt me tot in mijn kern. Ik heb alleen de gewoonte om te glimlachen en m’n gezicht in plooi te houden. Zeventien jaar later kan ik zeggen dat beide karakters ons huwelijk goed hebben gedaan.
Maar die ochtend was anders.
De waarheid? Mijn elfjarige ving een glimp op van mijn gezicht tijdens de aanbidding, hij maakte zich zo’n zorgen over mij dat hij toen hij thuiskwam de hele middag bezig geweest is met het huis schoonmaken en de was opvouwen. Dat is echt bijzonder, mensen.
Echt ik was volledig van de kaart.
Ik zou het op miljoenen manieren kunnen zeggen. Prachtige beelden schetsen of om de brei heendraaien, om te bewijzen dat ik positief en sterk ben. Maar niets daarvan doet het recht. Kort gezegd, mijn hart moest weer naar de juiste plek gewezen worden, en mijn tranen waren het gevolg van het werk van de Geest in mij. Het was lelijk, rommelig en mooi tegelijk.
Opnieuw eindigde ik bij de voet van het kruis.
We zongen.
“Jesus paid it all, all to Him I owe...” (Jezus heeft het allemaal betaald, ik ben Hem alles verschuldigd.’
Wat had mijn hart het nodig om dat te zingen.
We zongen woorden, gefocust op alles wat haaks staat op deze wereld. Woorden van lofprijzing in plaats van verwoesting. Woorden die de Naam van Jezus verhoogden in plaats van mensen. Woorden die niets met mij te maken hadden, maar alles te maken hadden met Hem.
“Oh, praise the One who paid my debt and raised this life up from the dead…” (O, prijs Hem die mijn schuld heeft betaald en mijn leven heeft opgewekt uit de dood)
Een compleet nieuwe identiteit. Leven over dood. Bevrijding voor eens en altijd.
Bevrijding waar - laten we eerlijk zijn - ik mezelf dagelijks aan moet herinneren terwijl de stormen en golven van deze wereld tegen me aanbeuken. Krantenkoppen schreeuwen van internationale tragedie en nationale chaos, onze harten schreeuwen om ongerechtigheid dichter bij huis. Durven wij toe te geven - terwijl golven ons dag in, dag uit verwonden - dat het voelt alsof bevrijding het grootste gedeelte van de tijd ver buiten ons bereik is?
Maar voor het geval je het nog niet gehoord hebt, de wereld is niet aan het winnen...
“Uw Naam is hoger dan de opkomende zon...”
“Halleluja, Naam boven alle...”
“Wij verhogen U...”
En toch, zo vaak besteden we meer tijd aan het verhogen van een aardse identiteit die alleen maar zal vervagen...
Hoofdstuk 7 begint met Esther die balans probeert te houden tussen twee identiteiten: de identiteit die de koning kende en de identiteit waar hij achter zou komen. Elke identiteit had zo zijn voors en tegens; maar uiteindelijk was er maar een identiteit die echte, blijvende vrijheid zou brengen.
De tijd was gekomen voor Esther om er eerlijk voor uit te komen. Het was tijd voor haar ware identiteit om haar redding te worden.
Wij wankelen ook, is het niet? Tussen de wereld en wie we zijn in Christus, en soms hebben we de moeilijke tijden en tijd aan de voet van het kruis nodig om ons eraan te herinneren waar onze ware identiteit ligt.
Aan de voet van het kruis ontmoeten we de onverwachte, buitensporige genade, en het is alleen op die plek, waar we onze ware identiteit vinden.
Ik sloot mijn ogen en zong verder.
Niet langer alleen woorden op een scherm, maar levengevende woorden die diep in mijn ziel neerdaalden. Woorden die diepten reinigden, woorden die hoop brachten en genezing in de strijd die diep van binnen gaande was. En ik liet de tranen vrijelijk lopen. Niet langer tranen van wanhoop, maar tranen van grote hoop en vrijheid omdat ik eraan werd herinnerd Wie ik toebehoor. En luister, die golven doen Hem niets.
De strijd om ons heen gaat door, maar lief kind van God...
“It is wel..” (Het is goed)
Is het te lang geleden dat je je aan de voet van het kruis bevond? Val neer op je knieën in Zijn genade vandaag, en laat je bevrijding beginnen...
“Heb Ik je niet geboden? Wees sterk en moedig. Wees niet bevreesd, wees niet ontmoedigd, want de HEER uw God zal met je zijn, waar je ook gaat.” (Jozua 1:9)
Aan Zijn voeten,
Laten we praten: Ben je bereid het verhaal van jouw ontmoeting met Jezus te delen in de opmerkingen hieronder? Omdat het altijd goed is om aan de voet van het kruis te zijn, je te verheugen over jou bevrijding...
Reacties
Een reactie posten