Ik stond in de keuken, met een huilende baby op mijn heup en een
andere aan mijn been, en ik zag hem de deur uit lopen.
Zonder mij. Alweer.
Ik wachtte totdat ik zijn auto hoorde wegrijden voordat ik tot een
hoopje ineen schrompelde op de keukenvloer en de tranen geluidloos over mijn
wangen liet biggelen. De tranen waarvan ik niet wilde dat hij ze zag. Het was
niet alleen een lange dag geweest, maar het waren ook lange maanden geweest,
zonder einde in zicht. Behoeftige baby's, zestien maanden schelend van elkaar, en
nachtenlang geen slaap kunnen hun tol eisen van een vrouw.
Mijn tranen waren misschien wat gepaster geweest als hij op weg
was gegaan naar een - hoe zal ik het zeggen - meer twijfelachtiger plek. Maar
hij ging naar.. hier komt het... de kerk. We hadden hier in liefde over gepraat
en in dit seizoen klopte het gewoon. Voedingen, een baby met buikkrampjes en
vroege bedtijd betekenden dat ik zou blijven en dat hij zou gaan. Er was
namelijk geen andere manier om deze baby die zo onvermurwbaar zijn flesje
weigerde tevreden te stellen. Daar zat ik dan, onder de spuug en melk, alle
dingen bedenkend die ik niet langer kon doen voor God.
"Heer, ik zal alles voor u doen," had ik
gezegd.
Als klein meisje zat ik week in week uit gebiologeerd te kijken
naar hoe de vrouw van de pastor aan het begin van elke kerkdienst piano
speelde. Haar verrukkelijke lange, bruine haar hing in gekrulde lokken over
haar rug, terwijl ze elegant met de muziek meewiegde, en ik herinner me dat ik
dacht dat ze echt iets groots voor God deed. "Als U wilt dat ik de vrouw
word van een pastor, dan zal ik dat doen," had ik God aangeboden in
gebeden die uit het diepste van mijn hart kwamen. En na acht lange
pianolesjaren trouwde ik een ongelooflijke, goddelijke man…
die toevallig geen pastor maar een apotheker was.
Die apotheker en ik zaten knie aan knie in een kerkbank, jaren
later, en we waren diep geraakt door een boodschap. Het waren missionarissen
overal vandaan en hun klinkende verhalen vertelden van een behoefte om het
evangelie verder uit te dragen op een manier die ons tot in ons binnenste verzwaarde.
Nadat we het duwtje in ons hart niet langer konden verdragen, liepen we een het
gangpad af, vielen we op onze knieën, en met onze handen inelkaar gestrengeld
fluisterden we: "Heer, zend ons, als dat Uw wil is." En we meenden er
elk woord van.
En toen deed Hij dat niet.
Met de tijd zou de diepe neiging om deel uit te maken van iets
"groots" voor God blijven komen en gaan, maar onze rusteloze harten
werden tevreden toen we onze plek vonden in het dienen in onze plaatselijke
kerk. We hielden ervan om verschillende taken te accepteren en in te vallen en
deel uit te maken van teams. Onze bijdragen waren niet spectaculair, maar we
waren bereidwillig, en het voelde goed om nuttig te zijn voor God.
En toen dienden die twee baby's zich plotseling aan.
En daar zat ik in die keuken, met twee huilende baby's op mijn
schoot, en verlangde ik naar die dagen dat ik me daadwerkelijk nuttig voelde
voor God. Oh, ik hield van die baby's met al wat ik in me had. Ik had voor ze
gebeden. Naar ze verlangd. God voor ze gedankt, keer op keer. Maar als
ik niet eens in mijn eentje naar de badkamer kon, hoe zou ik dan ooit het
verschil kunnen maken voor het Koninkrijk?
En in het proces van wachten tot je groot kunt zijn voor God, had
ik precies hier, in mijn eigen huis, de miljoenen kleine gelegenheden gemist om
Zijn grote naam te eren.
Weet je, 'voor een tijd als deze' gaat niet alleen over de grote
dingen. Oh, er zullen misschien enkele grote, gedurfde, opwindende,
riskante Godgelegenheden zijn waar Hij je roept langs de weg. Mis ze niet.
Maar dagelijks, roept God ons tot het hier en nu.
Waar jij bent? Dat is geen vergissing. En waar jouw hier en
nu ook uit bestaat, ik beloof je dat je een hoop Koninkrijkwerk vindt
dat je kunt doen als je stopt om eventjes om je heen te kijken. Die kostbare
generatie van kleine mensjes vlak voor je? Zij zijn de kerk van morgen. Je
buurvrouw aan de overkant van de straat en tegenover jouw werkplek? Jij bent
misschien het enige wat zij ooit van Jezus zullen zien. Die maaltijd die je
bereidde, dat briefje dat je verstuurde, die cheque die je schreef, dat gebed
dat je bad? Het zou zomaar kunnen dat je zojuist iemand inspireerde om God
hartelijk lief te hebben in hun leven.
En dat allemaal omdat jij besloot om "ja" te zeggen
tegen het hier en nu.
Veel mensen willen het "grotere" werk doen voor God,
maar er is zit iets nobels in het leven op de stille, nederige, consistente,
onzichtbare plaatsen waar niemand je ziet behalve God. Hij is verrukt over hen
die trouw zijn in het kleine, omdat Hij weet dat zij het zijn die ook degenen
zijn die vertrouwd kunnen worden met veel wanneer de tijd rijp is. In het hier
en nu is God bewust aan het werk en aan het voorbereiden en verfijnen op
manieren die jij en ik niet kunnen zien. Hij deed het voor Esther en Hij doet
het nog steeds.
"Voor een tijd zoals
deze."
"Zelfs deze,
Heer?"
"Ja, mijn kind, zelfs deze."
Dus ik werd nooit een missionaris ver weg, en kan geen piano
spelen zelfs niet al hing mijn leven ervan af, maar er leeft hier in dit huis
een klein meisje met pit dat elke dag meer en meer verliefd wordt op Jezus…
En dit blijkt helemaal niet zo'n klein ding te zijn.
"Wie trouw is in het minste, is ook in het grote trouw…"
- Lukas 16:10
"En wie weet of jij niet juist voor een tijd als deze tot
deze koninklijke waardigheid gekomen bent?" - Esther 4:14
Reacties
Een reactie posten